Wykopaliska jednego z trzech, obok Miletu i Didimy, sławnych miast starożytności, położonych w urodzajnej delcie rzeki, która nosi turecką nazwę Buyuk Menderes, a przez Greków zwana była Meander. Ze względu na swój kręty bieg rzeka ta zainspirowała antycznych artystów i miano meandra zyskał ulubiony przez Greków ornament o łamanej linii, którym zdobiono tkaniny, szaty, wazy, rzeźby.

Jako greckie miasto, Priena została założona około XI w. p.n.e. i od-  grywała w Jonii bardzo ważną rolę, opiekując się — położoną na pobliskim przylądku Mykale — świątynią Posejdona Helikońskiego, boga mórz władającego też wyspami, nabrzeżami i portami. W pierwszej Prienie żył jeden z siedmiu mędrców starożytności Bias, który miał wypowiedzieć słynną sentencję, upowszechnioną później  w brzmieniu łacińskim: „omnia mea mecum porto”, czyli „wszystko, co moje, noszę ze sobą”. Ślady owej pierwszej Prieny zostały jednak   całkowicie i zapewne bezpowrotnie ukryte pod mułami, naniesionymi przez Meander. Nową Prienę zbudowali Grecy w IV w. p.n.e. znacznie wyżej, na tarasach dominujących ponad deltą rzeki, Według geometrycznego planu zapoczątkowanego przez Hippodamosa, sławnego architekta z Miletu. Mimo oddalenia od brzegu morskiego, nowa Priena utrzymała rolę ruchliwego pośrednika handlowego między Wschodem i Zachodem, przeżywając okresy rozkwitu w III—II  w. p.n.e. a później znowu pod panowaniem rzymskim. W czasach Bi-  zancjum była jeszcze siedzibą biskupstwa, stopniowo jednak podupadała, tak, iż zajmujące Anatolię wojska tureckie ujrzały ją już jako zaniedbaną wioskę.

Prienę odkopał w latach 1895—98 Karol Humann, a następnie Teodor Wiegand, na tyle metodycznie, szczęśliwie i gruntownie, że uważana jest, obok Pompei, za jedno z najlepiej przebadanych i znanych miast antycznych. Zwiedzanie ruin Prieny zaczyna się zazwyczaj Od bramy północno-wschodniej, jednej z kilku wkomponowanych w mury obronne około dwuipółkilometrowej długości. Ulicą teatralną dochodzi się do świetnie zachowanego teatru z II w. n.e., z małym ołtarzem Dionizosa. Podobnie jak pobliska świątynia Demeter, leży on u stóp wyniosłego akropolu. Najsławniejszą jednakże świątynią Prieny było dzieło znakomitego architekta Pyteosa — twórcy Mauzoleum w Halikarnasie — świątynia Ateny Polias, ufundowana przez Aleksandra Wielkiego, z której niestety zachowała się jedynie podstawa. Z pozostałych obiektów warto zwrócić uwagę na buleuteri011 miejsce posiedzeń rady, kolumnadę Świętego Portyku z II W' p.n.e. , prostokątną agorę oraz — usytuowany blisko ścian obronnych.