Zwiedzanie Aten z przewodnikiem. Atrakcje Aten

Trasa zwiedzania Aten, zwiedzanie centrum od placu Sytagma do placu Omonia.

Nowoczesna część miasta, w której znajduje się większość hoteli, stanowi pierwszy punkt styczności turystów z Atenami. Swoje oblicze zawdzięcza głównie XIX w. W ostatnich latach wzniesiono tu wiele  nowoczesnych budynków, które odebrały tej dzielnicy ów prawie barokowy charakter, jaki zawdzięcza królowi Otto nowi I (1832—1862), z dynastii Wittelsbachów.

Centrum Aten tworzą place Syntagma (Konstytucji) i Omónia (Zgody), połączone ze sobą dwiema ruchliwymi ulicami: Odós Stadiou i Odós El. Venizćlou (znana także pod dawną nazwą Panepistimion — Uniwersytecka).

Plac Syntagma

Tu biorą początek dwie inne ważne arterie: prowadząca na Plăkę Odós Ërmou (ul. Hermesa) oraz wiodąca na wschód, ku eleganckiej dzielnicy Kolonăki, Leofóros Vasilissis Sofias (Bulwar Królowej Zofii). Tutaj też znajdują się najlepsze hotele ateńskie: „Grande Bretagne” (zbudowany jako dom prywatny w roku 1862, a od roku 1874 będący jednym z bogatych w tradycję hoteli europejskich) oraz „King George” (również pełen tradycji). Na placu znaleźć można także cieniste kawiarnie odwiedzane głównie przez turystów.

Pl. Syntagma stanowi centrum turystyczne nie tylko za sprawą licznie tu reprezentowanych przedstawicielstw towarzystw lotniczych oraz żeglugowych, restauracji i kawiarń, lecz także dlatego, iż stąd wiodą trasy ku najsłynniejszym zabytkom (łatwym do osiągnięcia pieszo lub za pomocą jednego tylko środka komunikacji miejskiej). Jest to także centrum polityczne. Strona wschodnia placu jest zamknięta neoklasycystycznym budynkiem greckiego parlamentu, obok znajduje się Minister stwo Spraw Zagranicznych; z tejże strony przylega do placu dzielnica dyplomatyczna. Przy Leofóros Vas. Sofias i jej bocznych ulicach mieści się większość ambasad.

Stary Zamek.

Zbudowany w latach 1834—1838 przez monachijskiego architekta Fryderyka von Gaermera dla króla Ottona I. Dziś służy jako budynek parlamentu (Vońli). Na placu przed budynkiem evzoni ubrani w krótkie, białe spódnice, układane w fałdy, czarne, haftowane bolerko i czerwone kepi. Ci młodzi żołnierze trzymają straż przy skromnym Grobie Nieznanego Żołnierza (zmiana warty co 2 go-dziny). W ich uniformach żyje tradycja greckich strojów ludowych. Idąc Odós Sta diou w stronę pl. Omónia przechodzi się przez pl. Kolokotróni, na którym stoi posąg konny Kolokotrónisa (1770—1843), jednego z greckich bohaterów wojny o niepodległość.

Narodowe Muzeum Historyczne

Mieści się w starym budynku parlamentu, wybudowanym w roku 1871; ekspozycja dokumentów z nowszej historii Grecji, przede wszystkim z czasów wojny o wolność w lałach 1821—1830 (warte obejrzenia wspomnienia Lorda Byrona, akwarele ilustrujące bitwy historyczne oraz obrazy przedstawiające wodzów walk o wolność: Kolokotrónisa, Makrogiannisa, Karaiskăkisa i innych). Nieco dalej, na pl. Klafthmónos (z lewej) stoi kościół bizantyjski poświęcony św. Teodorom —  Agii Theódori. Po chodzi z ok. 1070 r. Warte obejrzenia są jego piękne portale z łukami w kształcie podków oraz ornamentowane płyty gliniane. Na tym samym placu, w jednym ze starych pałaców (posesja Paparigopońlou 7), odbudowanym wg oryginalnych planów, mieści się Muzeum Miasta Ateny. W budynku tym mieszkał w latach 1836—1842 król Otto I i królowa Amalia. Dziś znaleźć w nim można pamiątki po parze królewskiej, stare plany architektoniczne Aten oraz makietę miasta z roku 1842.

Do pl. Omónia podążyć można dwoma drogami: wzdłuż Odós Stadiou lub Odós El. Venizćlou. Ten drugi wariant jest znacznie ciekawszy, choć wymaga cofnięcia się w stronę pl. Syntagma. Wędrując ulicą Venizćlou w stronę pl. Omónia najpierw mija się po prawej stronie (między przecznicami Amerikas i Omirou) dom, w którym mieszkał Henryk Schliemann [5]. Jeszcze do niedawna działał w nim sąd (areopag). Willa zbudowana w latach 1878—1879 przez E. Zillera jest obecnie remontowana. Ma zostać w niej zorganizowane muzeum numizmatyczne. Idąc dalej mijamy katedrę [6]. Wzniesiona została przez Ludwiga von Klenze w 1887 r.

Zwiedzanie Aten z przewodnikiem. Atrakcje Aten

Plac Omónia

Najważniejszy i najbardziej ruchliwy plac w północnej części miasta. Ma nieco bardziej swojskie oblicze niż otoczony eleganckimi hotelami, kawiarniami, promieniujący międzynarodową atmosferą pl. Syntagma. Tu w podziemiach znajduje się stacja szybkiej kolei miejskiej wiodącej do Pireusu i Kifisii. Od pl. Omónia i w jego pobliżu rozpoczynają się liczne ważne arterie, m.in. wiodące na północ, do Archeologicznego Muzeum Narodowego, zob. str. 48 i nast.), ulice: 3 Września oraz 28 Października (ongiś Patission). O kilka minut drogi w kierunku południowym leży pl. Kotziă z wieloma ulicznymi kafejkami,

Akademia Nauk w Atenach

Wybudowana w latach 1859—1885 na koszt austriackiego barona von Sina wg projektu duńskiego architekta Hansena. Jest to jedna z najbardziej udanych budowli XIX-wiecznych w Atenach.

Uniwersytet w Atenach

Wznosi się w sąsiedztwie Akademii Nauk. Wybudowano go w latach 1837—1852 z datków Greków mieszkających poza granicami kraju. Jego twórcą jest również Hansen. Budowla nosi znamiona wzorców niemieckich. Uczelnia ma 5 wydziałów.

Biblioteka Narodowa w Atenach

W budynku z marmuru pentelijskiego wybudowanym w roku 1891 przez Hansena mieszczą się zbiory biblioteki uniwersyteckiej , liczące ponad milion voluminów i cennych rękopisów (w tym dwie księgi Ewangelii z Xi XI w.)

Ulica El. Venizćlou kończy się na ruchliwym placu.

Trasa zwiedzania Aten, Ogród Narodowy Olimpiejon Stadion

Podczas przechadzki tą trasą można uzy skać pierwsze wyobrażenie o zabytkach an- tycznych w centrum miasta. Naprzeciwko pl. Syntagma, obok parlamentu [ znajduje się wejście do dużego ogrodu.

Ogród Narodowy

Został założony dzięki królowej Amalii. Na 158 tys. m2 rośnie 519 gatunków roślin — w tym 102 gatunki rodzime. Cienisty ogród tworzy oazę wypoczynku, szczególnie podczas upalnych dni lata. Neoklasycystyczny Zappion (dar A. Zappasa) zbudowany przez  Zillera w południowej części Ogrodu Narodowego — w Parku Zappion — służy jako miejsce zmieniających się wystaw.

Tuż obok Ogrodu Narodowego, w kierunku wschodnim, przy ul. Heroda Attyka  (Iródou Attikou) znajduje się uroczy,   strzeżony przez evzonów Zamek Królewski ] (dziś siedziba prezydenta państwa),  a nieco dalej na północ koszary evzo nów.

Jeżeli skierujemy się od Zappionu na poludnie, to przez Leofóros Ołgas (Bulwar Olgi) w prawo dotrzemy do Łuku Hadriana i *Olimpiejonu.

Łuk Hadriana

Ta budowla, stworzona przez Ateńczyków w 2 w. n.e. ku chwale rzymskiego cesarza Hadriana, ongiś dzieliła starówkę od nowej , zbudowanej za Hadriana części Aten. Wskazują na to epigrafy — po stronie Akropolu widnieje: „To Ateny, stare miasto Tezeusza”, po stronie zaś Olimpiejonu: „To miasto Hadriana, a nie Tezeusza”. Budowlę ukończono prawdopodobnie w latach 131—132, kiedy cesarz poświęcił Olimpiejon.

Olimpiejon

Już ok. 515 r. p.n.e. rozpoczęto zaplanowaną przez Pizystrata  świątynię Zeusa Olimpijskiego, pozostała jednak niedokończona. Dalsze prace pod jęto ok. roku 175 p.n.e. na rozkaz syryjskiego króla Antiochusa IV, który w ten sposób chciał podkreślić przyjaźń żywioną do Ateńczyków. Jednak śmierć władcy  w 163 r. p.n.e. przerwała budowę i dopiero za cesarza Hadriana podjęto prace nad jej ukończeniem. Cesarz poświęcił świątynię w 131 lub 132 r. n.e. w czasie obchodów  otwarcia igrzysk panhelleńskich. Tym samym Olimpiejon był najdłużej budowaną świątynią ateńską. Z rozkazu cesarza ustawiono dwa posągi: Zeusa Olimpijskiego oraz podobiznę imperatora (tj. Hadriana). Na północ od propylejów do dziś zobaczyć można liczne potężne kolumny z tej świątyni.

Portyk wiodący na obszar świątyni został zrekonstruowany w dolnej części. Tuż za nim, po prawej stronie widać resztki muru z czasów Temistoklesa (ok. 490 r. p.n.e.). Odkryto tam także mury trójnawowej bazyliki z V w.

Taras świątyni ma wymiary 206 x 130 m, otacza go mur oporowy ze 100 przyporami. Ze swymi 108 m długości i 41 m szerokości był Olimpiejon największą świątynią miasta i jedną z najpotężniejszych w całym państwie. Spośród 104 korynckich kolumn (każda o długości 17,25 m) 15 stoi na swych pierwotnych miejscach. Marmurowe bębny jednej z kolumn leżą na ziemi.

Po północnej stronie muru oporowego leżą ruiny domów greckich (przebudowanych za panowania Rzymian) oraz rzymskiej łaźni z zachowanym fragmentem mozaikowej podłogi. Z muru znajdującego się w południowej części tarasu rozciąga się widok na niedostępny dla turystów teren wykopaliskowy Ilissós (rzeka Ilissós spływa  Hymćttos i wpada do zatoki Phăleron). W miejscu tym ongiś znajdowały się ponoć ważne budynki użyteczności publicznej. Na domniemanym miejscu źródła Kallirrhoe stoi dziś bizantyjski kościół Agia Fot[ni. Wędrując ponownie wzdłuż Leofóros Olgas, minąwszy po lewej Zappion wkrótce docieramy do stadionu.

Stadion

Zbudowany na nowo ok.  1895 r. (koszty pokrył Avćrof — majętny Grek), znajduje się dokładnie w miejscu, gdzie stał stadion zbudowany przez Likorgosa w 330 r. p.n.e., na którym ongiś odbyły się zawody panateńskie i stąd właśnie pochodzi jego nazwa — Panathenóikon. W 1896 r. odbyły się tu pierwsze nowożytne zawody olimpijskie. Stadion mieści 70 tys. widzów. Stąd udać się można w kierunku południowym — na pierwszy cmentarz ateński, gdzie (na wzniesieniu wejściem) znajdują się groby H. Schliemanna (1822— —1890) i archeologa Adolfa Furtwăngera (1853—1907). Warto zobaczyć ten spokojny cmentarz.

Trasa zwiedzania Aten, Plaka północna

Plăka (słowo to znaczy „płaska ” ) — sta rówka ateńska — leży u stóp Akropolu, a jej główna część znajduje się na północnym zboczu tego wzgórza. W części zachodniej ograniczona jest agorą, w północnej przez zdążającą do pl. Syntagma ul. Ermou, w części wschodniej sięga aż do Leofóros Amălias. Wąskie, pełne zaułków uliczki wpisane w pejzaż wznoszą się schodami ku wyżej położonym częściom dzielnicy. Najwyżej na zboczu leży dzielnica Anaphfotika, która nazwę swą zawdzięcza uciekinierom z Anăfii, osiedlającym się tu głównie po roku 1922, ale częściowo także już za czasów króla Ottona I. Charakterystyczne jedno- i dwupiętrowe domy, zbudowane wokół podwórka bądź posiadające małe ogródki, pochodzą głównie z połowy XIX w. Wiele z nich chyli się ku upadkowi.

W minionych latach ranga Plăki zmalała, jej funkcje ograniczyły się do roli dzielnicy rozrywkowej Aten — szczególnie wieczorem odnosi się wrażenie, że w każdym domu mieści się tawerna, a wszystkie lokale podzielić można według kryterium:  „głośno”, „głośniej” i „najgłośniej”. Obecnie — przez wprowadzenie zakazu używania głośników, urządzania dyskotek oraz zakazu parkowania na znacznym obszarze tej dzielnicy (duża część Plăki dostępna jest tylko dla ruchu pieszego lub wiodą przez nią ulice jednokierunkowe) — położono kres hałasowi. Mimo licznych rzesz  turystów, Plăka zachowuje koloryt lokal-  ny. Znajdują się tu liczne zabytki, przede wszystkim z czasów rzymskich i bizantyjskich.

Spacer po północnej Plăce najlepiej zacząć od południowo-zachodniego narożnika pl. Syntagma. Podążając wzdłuż ulicy Mitropolos mija się po lewej stronie mały kościół bizantyjski, który zgrabnie wkomponowany został w filary nowoczesnego budynku sklepowego. Nieco dalej dochodzimy do pokaźnej budowli sakralnej. 

Duże Metropolis

Potężny budynek głównego ortodoksyjnego kościoła miasta powstał w latach 1840—1855. Przy budowie włączono w jej obręb część starszych kościołów i kaplic. Wnętrze warte zwiedzenia ze względu na bogate zdobnictwo. Duże Metropolis zdominowało swego mniejszego imiennika.

Małe Metropolis

Budowane w XI i XII wieku (11,5 m długości oraz 7,5 m szerokości). Bywa nazywane Panag[a Georgep[koos. Należy — także z powodu harmonijnych proporcji — do najpiękniejszych budowli bizantyjskich miasta. Na szczególną uwagę zasługują antyczne i bizantyjskie płaskorzeźby marmurowe na ścianach zewnętrznych (m.in. na fasadzie krzyż bizantyjski między dwoma lwami oraz — nad wejściem — fryz z I w. p.n.e., przedstawiający kolejne dni świąteczne).

Idąc ulicą Pandrósou skręcamy w lewo w drugą przecznicę — Mnissiklćous a potem w drugą w prawo — Diogćnous. Wkrótce stajemy przed agorą znajdującą się przy Eolou.

Rzymska Agora

Najpierw dostrzega się „Wieżę Wiatrów” — ośmioboczną budowlę marmurową o wysokości 12 m. Zamyka ona ulicę Ajola (Eola), nazwaną tak od boga wiatrów. Budowla powstała prawdopodobnie ok. 40 r. p.n.e. Początkowo umieszczono w niej zegar wodny, skonstruowany prawdopodobnie przez syryjskiego astronoma Andronikosa z Kyrros. Na częściach zewnętrznych znajdowały się zegary słoneczne. Ich pozostałości dostrzec można poniżej fryzu reliefowego, na którym przedstawiono osiem stron świata wraz z uosabiającymi je bogami wiatrów: Boreaszem na północy, Kaikiasem na północnym wschodzie, Apeliotesem na wschodzie, Eurosem na południowym wschodzie, Notosem na południu, Lipsem na południowym zachodzie, Zefirem na zachodzie i Argestesem (Skironem) na północnym zachodzie. Chorągiewka na dachu pokazuje kierunek wiejącego wiatru. Bezpośrednio za wieżą w kierunku zachodnim rozpościera się właściwa agora, rynek o długości 112 m i szerokości 96 m, pochodzący także z I w. p.n.e. Był on otoczony ze wszystkich stron przez kolumnady, za którymi w części południowej i wschodniej znajdowały się sklepy i magazyny. Zostały one zbudowane w II w. n.e., za Hadriana.

Na rynek wchodzi się przez bramy od stro- agory, na rogu Odós Ëolou, zachowała się ny wschodniej i zachodniej. Z napisu na .). bramie zachodniej (10 r. p.n.e.) wynika, że Agoró Atene Archegetis” została poświęcona Atenie Rządzącej. Meczet Fetiye Djami (XV w.) przeznaczony został na magazyn Z Medresy leżącej poza obszarem jedynie brama (1721 r.)

Nieco dalej w kierunku północnym, na „rogu ulic Ëolou i Pandrósou znajduje się wejście do Biblioteki Hadriana..

Biblioteka Hadriana

Zespół budowli, podwórzec o wymiarach 122x82 m, otoczony 100 kolumnami, z dużym zbiornikiem wody w środku, jest podobny do Rzymskiej Agory. Biblioteka zajmowała część wschodnią budowli podarowanej Atenom około 132 r. n.e. przez cesarza Hadriana. Nad wschodnim krańcem zbiornika wodnego powstała w IV wieku czterokątna budowla, zapewne czytelnia. Została ona zastąpiona przez kościół Megăli Panag[a, z którego zachowały się widoczne do dziś kolumny i filary.

Skręcamy w lewo ul. Pandrósou i udajemy się na pl. Monastirăki (stacja metra Monast[ri), od którego prowadzi w kierunku północnym (do pl. Omónia) ul. Athinas (Ateny), przy której znajduje się wiele hal targowych. Naprzeciw stacji metra stoi jeden z niewielu zachowanych budynków pochodzących z okresu tureckiego v —- tzw. Djami tou Bazarou. Napis nad drzwiami podaje rok budowy — 1759. Ongiś mieściło się w meczecie muzeum sztuki ludowej (dziś sala wystawiennicza dla wyrobów ceramicznych), które obecnie znajduje się na ul. Kidathinćon 17. Do pl. Syntagma można powrócić przez ul. Ermou (Hermesa). Mijamy wtedy znajdujący się w połowie drogi kościół bizantyjski Kapnikarća.

Kapnikarća

Pochodzi z XI w. Północna nawa boczna została dobudowana w XVII w. Jest połączona z budowlą pierwotną przedsionkiem (exonarthex). Freski (XIX w.) we wnętrzu mają charakter neobizantyjski.

Przechodząc przez Plăkę trasą wiodącą wzdłuż północnego podnóża Akropolu trzeba koniecznie zwiedzić także i te zabytki: kościół Agios Ioannis Theológos (XII w.), którego kolumny utrzymujące kopułę mają rzymskie kapitele, i położony nieco dalej w kierunku zachodnim (przy Odós Thólou 5) dom, będący niegdyś rezydencją rodziny Kleănthis. Mieścił się w nim w latach 1830—1841 pierwszy Uniwersytet Ateński. Po prawej stronie wznosi się piękny kościół bizantyjski Metamórphosis [231 z XIV w. Jako ołtarz służy w nim antyczna głowica kolumny. Tuż obok, na rogu ulic Theorias i Pănos, w wyremontowanym domu klasycystycznym znajduje się Muzeum Kanellópoulosa [24]. Mieści się w nim wspaniały zbiór prywatny przemysłowca Kanellópoulosa: ikony (XIV—XIX w.), zabytki sztuki z Cyklad, ceramika kreteńska (VIII—VII w. p.n.e.) i inne piękne egzemplarze ceramiki z czasów archaicznych i klasycznych.

Trasa zwiedzania Aten, Plaka południowa

Południowa część Plăki rozciąga się na południowym stoku Akropolu. Punktem wyjścia dla tras wycieczkowych jest pl. Syntagma. Podążając w kierunku południowym ul. Filellinon po lewej stronie, na rogu ul. Nikodimou ukazuje się Kościół Rosyjski.

Kościół Rosyjski (Agios Nikodîmos lub Sotira Nikodtmou)

Ukończony w 1044 r. jest jednym z najstarszych kościołów w Atenach. Podczas wojen wyzwoleńczych został bardzo zniszczony. Po zakupieniu go przez rosyjskiego cara i oddaniu w 1847 r. rosyjskiemu Kościołowi ortodoksyjnemu został w r. 1855 wspaniale odbudowany (do tego czasu msze rosyjskie odbywały się w kościele Sot[ra tou Kottăki na ul. Kidathinćon, zaraz po prawej stronie, budowli sakralnej z kopułą krzyżową, wzniesionej w XIII w. i później przebudowanej na trzynawową bazylikę). Kościół Rosyjski jest podobny w założeniu do kościoła klasztornego Ósios Lukăs.

Niedaleko stąd, na końcu Filellfnon, u zbiegu z Leof. Amălias, stoi kościół anglikański St. Paul z roku 1843.

Przy Leof. Amălias, naprzeciwko Bramy Hadriana (p. str. 26), bierze początek Lysikrătous (ul, Lizykratesa), wiodąca w kierunku północno-zachodnim, do Plaki. Mijając kościół bizantyjski Agia Ekaterini (z XIII w.) dochodzimy do pomnika Lizykratesa.

Pomnik Lizykratesa

Dobrze zachowany, marmurowy, mierzący 6,5 metra. Pochodzi z 334 r. p.n.e. i miał niegdyś ustawiony trójnóg z brązu na zachowanym do dziś kwiatonie z liści akantu. Pomnik poświęcony Lizykratesowi za zwycięstwo finansowanego przez niego chóru (bogaci mężczyźni, którzy finansowali chóry, nazywali się choregami), a otrzymane przez nich nagrody otaczały Odos Tripodon. Piękna rotunda wydaje się na pierwszy rzut oka być ozdobiona kolumnami koryckimi. W rzeczywistości chodzi jednak o półkolumny połączone ze sobą płytkami marmurowymi. 25-centymetrowy fryz przedstawia Dionizosa i tyrreńskich piratów,-którzy chcą go uprowadzić— za co zamienieni zostają w delfiny.

Przez Vironos (ul. Byrona) i Dionisiou Areopagitou (ul. Dionizosa Areopagity), która prowadzi z Olimpiejonu do Akropolis, dochodzimy do starożytnego teatru.

Teatr Dionizosa

Historia teatru sięga VI w. p.n.e., kiedy to założono tu świątynię Dionizosa. Swą dzisiejszą formę zyskał przede wszystkim w czasach rzymskich (III—I w. p.n.e.). Tu odbywały się premiery dzieł Ajschylosa, Sofoklesa, Arystofanesa, Menandra i Eurypidesa. W roku 534 r. p.n.e. Tespis wystawił tu swą pierwszą tragedię. Zaraz za wejściem, z prawej strony stoi piękny okrągły ołtarz Dionizosa [a] (II wiek p.n.e.), a z lewej fragmenty nowej świątyni Dionizosa [b] (ok. 420 r. p.n.e.).  Jej wzniesienie było konieczne, kiedy orchestron [c], właściwa scena, został oddzielony od miejsca kultu Dionizosa ze starą świątynią [d] przez dom teatralny [e] z kolumnowym przedsionkiem [f]. Na uwagę zasługują bardzo piękne rzymskie rzeźby (I w. n.e.) na prosecenium, z którego zachowało się tylko prawe skrzydło.

W orchestronie, pomieszczeniu między domem teatralnym a ławami dla widzów (78 rzędów), znajduje się duży romb, który świadczy, że znajdował się tu ołtarz Dionizosa. Pośrodku najniższego rzędu stoi ozdobiony pięknymi płaskorzeźbami fotel-siedzisko kapłana Dionizosa, a nieco wyżejżej w prawo — siedzisko (tron?) cesarza. Hadriana. Z najwyższej części teatru Dionizosa docieramy do antycznej groty [g], w której znajduje się teraz kaplica „Madonny z Groty”

Asklepiejon

Miejsce kultu boga Asklepiosa (łac. Eskulapa). Składało się z dwóch oddzielonych od siebie części: nowszej (ok. 350 r. p.n.e.), do której wchodzimy najpierw — z portykiem 0 17 kolumnach, ołtarzem i grotą, w której bije źródło, oraz części starszej (ok. 420 r. p.n.e.), po stronie wschodniej (tylko niewielkie fragmenty). Poniżej Asklepiejonu teatr Dionizosa był połączony kolumnadą, z Odeonem Heroda Attyka.

Kolumnada Eumenesa

Ta — widoczna jedynie z dołu — dwupiętrowa hala kolumnowa o długości 163 m została zbudowana przez króla Pergamonu Eumenesa II (197—159 r. p.n.e.).

Odeon Heroda Attyka

Zbudowany w 160 r. n.e. przez bogatego Ateńczyka Heroda Attyka; był prawdopodobnie najpiękniejszym teatrem greckim. Pionowo wznosząca się widownia, składająca się z 32 wyłożonych marmurem rzędów, mogła pomieścić ok. 5 tys. widzów. Zwieńczenie stanowi — zachowany w dużej mierze do dziś — wysoki rzymski dom teatralny. (I w. n.e.) na proscenium (proskenion), Składa się z części środkowej oraz dwóch z którego zachowało się tylko prawe skrzydeł bocznych; wnęki zdobione są pięknie w stylu łuków romańskich. Obie części boczne wyłożone były marmurem. Wnęki mieściły statuy. W teatrze, którego rzędy dla widzów zostały podczas rekonstrukcji wyłożone białym marmurem, odbywają się latem koncerty i spektakle tragedii antycznych.